«Зьлева – кладачка,
справа – кладачка...
Падыдзі ж да мяне, мая ладачка, –
мая юная ды юрлівая,
бессаромная, палахлівая,
мая зьдзекліўка найласкавая,
і цікаўная, і цікавая.
Як жа я цябе ды хачу сабе!
Як жа мне ня быць ды ў тваёй журбе!
Так бы жыў і сьніў на тваім плячы,
акрыяў на ім – ты мяне лячы.
Так кахаю я, як ніколі ’шчэ!
I палае ўсё, і гарыць, пячэ.
За вагнём сачыць – не насочысься.
За табой ісьці – не дакрочысься.
Як цябе люблю – ўсё жыцьцё крычыць!
I шалее ўсё, і нутро кіпіць!
Ах, за што мне... Не!.. Не аддаў бы век
тое, з чым ня жыў! З чым я чалавек.
З чым жыву цяпер –
зацкаваны зьвер
ды зь цяплом наскрозь
без патрэб і просьб.
«Пасядзі са мной...» – ну, скажы, дзяўчо.
Я, бы на крыжы, на тваіх вачох.
(Сэрца рэжа... ох!.. Каб яго!.. Маўчыш?..
Не стрываў, ня змог!.. Праўда, мой жа крыж...
Я твой годны раб.)
I табе я рад,
і тузе сваёй –
бо ёй быць маёй.
Не табе – тузе.
Што стары вярзе?!
Не зважай. Люблю.
За цябе малю.
Болей не скажу
на крыжы крыжу.
Не перажывай.
Мілая...
Бывай».
5.XII.2004.
|
|
